Wirwar van zielen,
door liefde gedreven,
op zoek naar geluk,
al is het maar even.
Elke ziel,
te leven te leren,
elk moment,
gedachten verteren.
Connecties van geesten,
geliefd of gehaat,
gedachten bewogen,
te weinig, te laat.
Strijdend om zelf,
de ander vergeten,
spijt van wat was,
beschadigd geweten.
Schaduw van toekomst,
gebarsten verleden,
hoe het ook worstelt,
gevangen in heden.
De rust van de geest,
verstoord en verscheurd,
een tijdelijk heden,
duister gekleurd.
Het goede het kwade,
het grijs tussen in,
bestaat er een keus,
of heeft het geen zin.
Een reis door de tijd,
gedeeld met elkaar,
verlaten, ontmoeten,
wat blijft dat is waar.

DE kus, de jouwe,
is iets wat ik niet ontken
verslaafd aan ben.
Echter eerlijk ernstig
is de tinteling die me doet zweven
wanneer je me kan geven
wat goud is voor jou
en in mijn ogen stralend blauw

Ik mis het. Ik mis jou. Ik mis DE kus.
Ik mis wat ik niet missen wou.

En nu geschreven,
kan ik er wat beter mee leven.

Voor even.

Max, een weeskind uit Oekraïne  schreef aan mij dit aandoenlijke afscheidsbriefje nadat ik als vrijwilliger hem en talloze andere kinderen heb geholpen aan een leuke en zorgeloze vakantie.
De organisatie verantwoordelijk voor dit initiatief heet WALO (Werkgroep Achterveld Leusden Oekraïne).
Voor meer informatie over WALO zie http://www.walo1999.nl/

Groen
De kleur van je broek
Het gevoel
Die dag
Dat moment

Ik hijgend
Adrenaline volop
Ren ik achter je aan
Groen
In het witte licht
Van de sneeuw

Groen is je broek
Die de gekke bokkensprong doet
En mij verlamt
In mijn missie om te peperen
Slecht tegen mijn verlies
Ben ik verbijsterd ineens
Hoe gelukkig ik dat ene moment ben

En ik schiet in de lach
Om jou
Om ons
Mijn Lief

Om groen
Om jou en om je doen

Voor altijd gegrifd
In mijn geheugen
Groen en warmte
Op een koude winterdag

Een glimlach.

(Bekijk de website van Kim: http://www.sitarih.com/)

Na de luchtbel
is het toch wel
raar
om zomaar
een luchtkus te sturen

maar ik doe het lekker toch